TEATRI SHTËPIA IME E DYTË
Hadi Shehu është emër që shenjë mbrojtëse ka suksesin për aktrimin, skenën, artin skenik dhe filmin që janë ndjekur nga duartrokitjet. Sa herë ka interpretuar role nga më të ndryshmet, kuptohet role kryesore, ka arritur të sjellë në skenë personazhe të ‘gjalla’ të shfaqjeve teatrore apo edhe të filmave. Sulejman Vokshin, Bajram Currin, Betim Kosovën e qindra personazhe, fal interpretimit, emocionit dhe shkathtësisë i ka sjellë para artdashësve me gjithë madhështinë e tyre.
Një burrë me zemër të madhe sa Gjakova, me dashurinë për Kosovën dhe shqiptarinë. E nisi karrierën si një djalë i talentuar, një artist i rrallë me shumë role dhe nuk iu nda skenës as nga ‘tërmetet’ shëndetësore . Presidenca e Kosovës e ka dekoruar me Medaljen Presidenciale të Meritave që u jepet personave që me punën e tyre kanë kontribuar në fusha të veçanta si arsim, shkencë, kulturë, rini, sport, siguri, shërbim civil.
A mendoni se keni lindur për aktor?
Mendoj se talenti është dhunti e Zotit, ai lind, varet se sa e shtyn atë më tutje dhe sa të epet mundësia për ta zhvilluar. Nëse kam arritur këtë atëherë mendoj në saje të asaj se kam lindur i tillë dhe atëherë i jam përkushtuar me tërë qenien time për të arritur suksese.
B ukuria e një roli është interpretimi. Për ty si qëndron ky konstatim?
Detyra e aktorit është të interpretoj, e bukuria e interpretimit varet me sa përkushtim dhe punë e realizon atë rol që të besohet!
C ilat janë predispozitat për një të ri të bëhet aktor?
Së pari të ketë talent, ta dojë këtë profesion, dhe të mos e ndiej vetën yll para se të shkel mirë me të dyja këmbët në skenë, arti është i pafund, dhe çdo rol i ri është një provim i ri dhe sfidë e re të cilën duhet tejkaluar me një punë dhe mund të madh nëse dëshiron të ecësh përpara.
Ç ka të ka tërhequr për teatrin, për skenën?
Kultura dhe arsimi janë dy shtylla që e qojnë një komb përpara, pra mua më ka tërheq ndjenja që më këtë profesion të kontribuoj në mbajtjen e këtyre shtyllave në procesin e emancipimit dhe arsimimit të popullit tonë.
D ita e mirë njihet në mëngjes. Për ty si ishte fillimi i karrierës?
Kam qenë fare i vogël kur me shokët e lagjes kam filluar ta improvizoj aktrimin! Pa e ditur se do të vij koha që pikërisht edhe vetë ta zgjedhë këtë si profesion të jetës.
Dh jetëra e dhjetëra role ende na kanë mbetur në freskëta si aktor i Teatrit të Gjakovës. Na I kujtoni disa nga rolet më të rëndësishme në shfaqjet teatrale?
Gjithmonë e kam të vështir të ndaj rolet më të mira dhe ato më pak. Po megjithatë janë ndonjë që të mbetet më gjatë në kujtesë, e këto janë në teatër: Sulejman Vokshi në “ Epoka para gjyqit”, babai i Strindbergut Von Denisoni në “Pjata e drunjtë”, Morserati, Bajram Curri etj.
E bukura e të qenit artist, cila është?
Të jesh vetvetja, dhe bukuria që e ka vet arti me za dhe emocione ta përçosh te publiku.
Ë ndrrat tua për karrierën a të janë realizuar?
Ëndrrat e artistit nuk realizohen kurrë deri në fund, megjithatë deri diku kam arritur të realizoj – por mbeten prapë! ! !
F ilmi më i dashur për ty?
Filmi më i dashur për mua mbetet “ Kur pranvera vonohet”, rolin e parë timin në film me rolin e Betim Kosovës.
G ati gjithë jeta jote është e lidhur me interpretimin , me prezantimet në skenë. Jeni e lumtur për këtë?
Po të mos isha i lumtur nuk do ta zgjidhja këtë profesion.
Gj enerata e aktorëve të brezit tënd sfidonte brezin e aktorëve të vjetër. Si ju pranuan publiku në hapat e parë?
Gjenerata jonë kishte një konsideratë për aktorët tanë më të vjetër, sepse ata ishin gurëthemeli i Tempullitë të “TALIAS”, ne vetëm kërkonim ndikimin dhe përkrahjen e tyre të sinqertë dhe në shumë raste atë e kishim. E ne si gjeneratë e re me entuziazëm erdhëm dhe në të njëjtin entuziazëm na priti edhe publiku.
H arruat ndonjëherë tekstin në ndonjë shfaqje para publikut dhe nëse po si u gjendet?
Po! Dhe këtë pikërisht në rolin e Sulejman Vokshit që e kisha interpretuar me qindra herë, dhe kjo më ndodhi para publikut të Suharekës (Therandës) por e tejkalova shpejtë me ndihmën e kolegëve, suflerit, por edhe me koncentrim maksimal timin. Tek e fundit aktorët janë krijesa të gjalla e jo robot.
I keni luajtur qindra role, por a janë ato role më të vështira se sa roli I prindit që ka secili për fëmijët e vet?
Familja është e shenjtë dhe pot ë mos ishte ngrohtësia dhe ndikimi i familjes, nuk e di cili aktor do të punonte me përkushtim. Ata që udhëheqin me familjen pra prindërit dhe roli i tyre në edukimin e fëmijës janë trasues të së mirës dhe ndihmesë për të ardhmen e tyre. Trashëgimtarët janë ata me të cilët nuk bëhet pazar.
J eta prej artisti ju solli në shumë vende të botës. Çfarë kujtime mbani nga këto vizita?
Kam pas fatin të paraqitem në disa festival të botës: si në Angli “Edingburg”, Çekosllovaki , në Pulë, festivali i filmit “Jugosllav aso kohe, ku në të gjitha këto kemi kaluar për mrekulli, dhe me plot kujtime të mira. Kur të pëlqejnë dhe të vlerësojnë njerëz nga publiku dhe kritika nuk ke si mos të kesh emocione, këto të japin emocione dhe shtytje për të ecë përpara.
K aluat një periudhë të rëndë me shëndetin dhe dolët i fuqishëm duke iu kthyer skenës?!
Periudha më e rëndë dhe më e vështirë e jetës dhe e familjes sime kaloi falë ndihmës së Zotit dhe njerëzve që më ndihmuan ta kaloj edhe këtë provë të jetës që kurrë mos u ktheftë më. Në radhë të parë falë angazhimit të dy djemve të mi, ish ministrit të kulturës Behgjet Brajshori që më siguroi pa kurrfarë hezitimi përkrahjen material dhe morale, e në veçanti veshkën që ma dhuroi bashkëshortja ime të cilën të tjerët dhe unë e quajtëm Heroinë e kjo është Nerzanja e që më dhuroi edhe dy djem të mrekullueshëm, të cilëve ju kam shumë borxh në jetë, dhe mburrem me ta. Të gjithë bënë që të forcohesha dhe ti kthehesha prapë jetës në skenë. Me gjithë pasojat që kishte bërë lufta e pastaj edhe sëmundja…
L uftëtarët luftuan me pushkë në dorë për lirinë e Kosovës, ndërkohë që zëri juaj kumbues i recitimeve artistike ngazëlleu edhe luftëtarët në beteja dhe menjëherë pas luftës në tubimet përkujtimore. Cili është komenti juaj?
Detyrë e çdo shqiptari ishte ti dilte Zot atdheut të robëruar. Unë bëra punën time për çka më thërriste ndërgjegjja që të jap sa të jetë e mundur, në profesionin tim, jam i lumtur që deri diku ia kam arritur të stimuloj dhe ti ngrehë zemrat dhe shpirtin liridashës të popullit tim. E atyre që dhanë jetën për lirinë e Kosovës iu qoftë i lehtë dheu i atdheut të tyre ne të gjallët ju kemi shumë borxh.
Vazhdimi në Gjakovapress nr. 67
