Pluralizmi politik ka hyrë në të gjitha poret e jetës e të punës. Rreth nesh vlojnë gjithfarë ngjarjesh politike e ekonomike që nganjëherë donë të na marrin edhe shpirtin. I preokupuar me këtë situatë, i lodhur nga papuna, i ndrydhur nga çmimet, i shtrydhur nga xhepat, i rraskapitur nga fjalët boshe të politikanëve, por i mërzitur edhe nga zhurma që bëjnë fëmijët në banesë duke kërkuar akullore, laps, gomë, aeroplan e gjithçka, vendosa të kërkoj ndihmë mjekësore. Vullnetarisht kërkova të sëmurem!
Nuk e gjeta mjekun, por mjaftoi të sëmurem kur hyra nëpër korridoret e spitalit e kur dëgjova e pashë gjithfarë muhalifesh…
U ktheva i lodhur në banesë dhe s’më kujtohet tjetër gjë pos një rrahjeje të shpejtë të zemrës, një dhembje koke dhe një çrregullim zorrësh nëpër stomak… Brofa nga shtrati.
-Ç’keni kështu që jeni zgjuar në grevë! Pak kam hallet e mia, tash punë edhe me organe të brendshme! Në mbyllje të kapakëve të syrit, si në ekran, më del para zemra… Obobo… e shoh zemrën time, e cila, e hidhëruar, e mbushur frymë, ka zgjatur gishtin drejtues kah hunda ime e më qorton: qyqar, thuajse nuk po jeton në kohen e pluralizmit politik. Një mijë herë të kamë thënë të na tubosh në konferencë e të qajmë hallet tona, por edhe të tregojmë rrugët e daljes nga kriza… Mbeta gojëhapur…
-“Po unë desha të shkoj tek mjeku pikërisht për këtë gjë”… i thashë zemrës.
Dhe zemra e ndjeu veten keq.
Zotëriu im, më dhimbsesh fortë se, dikur je kujdesur mjaft. Kurrë s’do ta harroj. Më ke sjellë çdo vit edhe në Brezovicë, edhe në det, në Bullgari, Greqi, Turqi, gjithkund, por ama tash e sheh si më ke lënë?!… Mezi po hap kanalet e venave për të sjell gjakun nëpër trup, që sa kohë po vuaj e ti s’ke para për barna… Unë kërkoj që menjëherë që të më sigurohen kushtet ose… ose… më vjen keq të them, por, të bëj zotëriu im, që më të mos i hapësh sytë kurrë!…
Kuku…! Bërtita po ma dashka vdekjen… dhe vërtet nuk munda t’i hap kapakët e syrit.
Kur, pandehur më dalin trutë, bashkërisht truri i vogël, i cili nuk ia lëshonte dorën trurit të madh:
“Zotëri… Unë i bashkëngjitëm diskutimit zemrës dhe e përkrah plotësisht. Ka kohë që në qelitë tona nuk kanë hyrë informacione të reja, na është mërzitur puna. Deri dhe flokët po na duken të rëndë. Hiqi të shkretët…! Ose ndërmerr diçka konkrete ose, a e shef atë pikën që ka nisur të bie mbi ne…! “ Tmerr, pika në tru-katastrofë!… bërtita pas këtyre fjalëve… e kapakët e syrit nuk hapen kurrsesi.
Them: Fajet i kam unë që mbaj mbledhje me organe.
Të mendoj ndryshe s’më bëhet, sepse truri më qortoi. Nuk zgjati asnjë sekondë, kur para fytyrës më del stomaku. Ishin shpërndarë zorrët secila sipas qejfit të vet dhe dukej se kishin humbur kontrollin.
Në emër të zorrëve foli stomaku:
Zotëriu im i dashur. Po të shoh se je zënë keq me zemrën dhe me trurin, por s’kanë faj, sepse shpirtin na e ke sjellë në fyt.
Po qysh more zotëri s’po të vjen turp të na sjellësh bar të gjallë. A mos jemi ne kafshë a ? Vëre gishtin në kokë, i dashuri zotëri. Dikur ma nxirrje shpirtin. Gjithë ditën e lume përtypeshe mish qengji, pula të reja, kofsha, kajmak, kos të kulluar, sallata, mallata, e çka jo, sa që, ti e di mirë nga lodhja u detyrova të shkoj në spital… e tash… ose më sill ushqim të mirë, kalorik, coca cola, shfeps e pije të tjera freskuese, ose i them “zorrës qorre” të dal në aksion….
– Zot o zot , mora frymë thellë dhe u sëmura keq. Diagnoza: ” Krizus politikus et pluralizmus”. Kuptova fajin që bëra. U dhashë liri të madhe organeve të mia…
zeki vehapi (botuar me 1994)
